Srimad Bhagavatam: Canto 4

(1) Maitreya zei: 'Na aldus onderricht te hebben verschaft, verdween de Vernietiger, onder aanbidding van de zoons van Barhishat, vandaar recht voor ogen van de prinsen. (2) Terwijl ze bij dat water voor de duur van een eindeloos aantal jaren ascese beoefenden, reciteerden al de Pracetâ's het gebed zoals dat door Heer S'iva werd gezongen. (3) O Vidura, ondertussen instrueerde Nârada, als een kenner van de spirituele waarheid, vol van mededogen koning Prâcînabarhi die een geest vol van gehechtheid aan baatzuchtige handelingen had: (4) 'O Koning, [zei hij,] wat voor zieleheil verwacht u van het handelen ter wille van de opbrengst? Op die manier bezig zal u het leed niet zien verdwijnen en zal u de uiteindelijke zegen van het geluk niet bereiken.'

(5) De koning gaf ten antwoord: 'Ik weet het niet, o grote transcendentale ziel, mijn intelligentie wordt in beslag genomen door mijn verlangen naar de vruchten. Breng me alstublieft op de hoogte van de zuivere spirituele kennis die me van mijn werklast zal bevrijden. (6) Iemand die de oppervlakkige verplichtingen van een gezinsleven met zoons, een echtgenote en weelde voor het uiteindelijke levensdoel houdt, komt niet tot bovenzinnelijkheid. Zo iemand dwaalt dwaas rond over alle wegen van het materieel bestaan.'

(7) Nârada zei: 'O mijn beste heerser over de burgers, o Koning, mag ik u wijzen op al de duizenden dieren die u genadeloos hebt gedood in de offerplechtigheden? (8) Zich het leed herinnerend dat u hen hebt aangedaan, staan ze allen, kokend van woede, u op te wachten om u na uw dood met ijzeren horens te doorboren. (9) Wat dit betreft, wil ik u graag het zeer oude verhaal vertellen over het karakter van [een koning genaamd] Purañjana ['hij die uit is op de stad die het lichaam is']. Begrijp goed wat ik u nu ga zeggen. (10) Er was er eens een koning van een grote vermaardheid die Purañjana heette, o Heerser. Hij had een vriend genaamd Avijñâta ['de onbekende'] van wie niemand wist wat hij deed. (11) Op zoek naar een residentie trok hij rond over de hele planeet om zijn gezag te doen gelden, maar toen hij geen plek kon vinden die hem beviel, raakte hij in de put. (12) Zich een hoofdstad wensend die aan al zijn verlangens beantwoordde vond hij, van al de plaatsen die hij op deze aarde aantrof, geen enkele goed genoeg. (13) Toen hij zich op een dag ten zuiden van de Himalaya's bevond, ontwaarde hij op de hellingen een stad met negen poorten die hem alle gemakken bood [vergelijk B.G. 5: 13]. (14) Volgepakt met huizen en omgeven door hoge muren, waren er torens, poorten, parken, kanalen, vensters en koepels gemaakt van goud, zilver en ijzer. (15) De vloeren van de paleizen waren overdekt met saffier, kristal, diamanten, parels, smaragden en robijnen, die de stad een luister verleenden zo stralend als de hemelse stad Bhogavatî. (16) Er waren gemeenschapshuizen, pleinen en straten met gokhuizen, winkels en uitspanningen, die versierd waren met vlaggen, slingers en hangende tuinen. (17) In de buitenwijken van die stad zag men de mooiste bomen en klimplanten en was er een meer waar de geluiden weerklonken van tjilpende vogels en kolonies zoemende bijen. (18) De schat aan bomen aan de oever van de vijver vol lotussen ontving, van de waterval van een bergstroom, een lentemist aan waterdruppeltjes op zijn takken. (19) De verschillende groepen dieren die in het bos leefden waren zo tam als de wijste wijzen en al het geroep van de koekoeken maakte dat iedere passant zich er welkom voelde. (20) Daar gebeurde het dat hij een zeer mooie vrouw op zich af zag komen omgeven door een tiental bedienden die ieder op hun beurt leiding gaven aan een honderdtal andere. (21) Jong als ze was met een welgevormd, begeerlijk lichaam, werd zij, die op zoek was naar een echtgenoot, aan alle kanten bewaakt door een vijfkoppige slang. (22) Met een fraaie neus en mooie tanden had de jonge vrouw een welgevormd voorhoofd en prachtig, in harmonie met haar mooie gezicht, geplaatste oren met schitterende oorbellen. (23) Ze droeg een geel kleed en had een prachtige taille en een donkere huid, een gouden gordel en aan haar voeten enkelbelletjes die rinkelden terwijl ze liep, als een hemelbewoonster.

(24) Zo statig schrijdend als een olifant probeerde ze met het uiteinde van haar sârî verlegen de gelijkmatig ronde en volle jeugdige borsten te bedekken. (25) Getroffen door haar seksuele aantrekkingskracht, de pijlen van haar blikken, de opwindende invloed van haar wenkbrauwen en de grote schoonheid van haar bescheiden glimlachen, richtte de held zich op zijn aardigst tot haar.

(26) 'Wie ben jij met die mooie lotusblaadjes van ogen? Bij wie hoor je, waar kom je vandaan en wat doe je hier in de buurt van deze stad, o kuise dame? Zeg me alsjeblieft wat je van plan bent, o verlegen meisje. (27) Wie zijn al die begeleiders van je, die elf wachters en al deze vrouwen? O jij met je mooie ogen, wat is dat voor een slang die de weg voor je vrijmaakt? (28) In je bescheidenheid ben je als de vrouw van S'iva [Umâ], of eerder Sarasvatî [van Brahmâ] of nog beter... de Godin van het Geluk [Lakshmî die bij Vishnu hoort]! Waar is die lotusbloem die uit de palm van je hand moet zijn gevallen met het uitkijken naar je echtgenoot, o jij hier zo alleen als een wijze in het bos en je voortbewegend op voeten waarvan men alles mag verwachten wat men zich maar wensen kan? (29) En als jij - aangezien je voeten de grond beroeren - geen van deze [godinnen] bent, o fortuinlijke, dan verdien jij het, als iemand die zoveel lijkt op de bovenzinnelijke godin van de Genieter van Alle Offers, om voor de meerdere pracht van deze stad op te trekken met deze grote held, ik die van de grootste glorie ben in de wereld! (30) Met je verlegen blikken, sympathieke glimlachen en verbijsterende wenkbrauwen, heb je me van streek gebracht. Door jou wordt ik geplaagd door de almachtige Cupido. Heb daarom genade met me, mijn liefste schoonheid. (31) O dame met je lieflijke glimlach, je gezicht met die fraaie wenkbrauwen en warme ogen, omringd door de lokken van je blauw glanzende loshangende haar, heb je, in je verlegenheid, nog niet eens naar mij opgeheven om mij een blik te gunnen op je uiterlijk en je lieve woorden uit te spreken.'

(32) Nârada zei: 'O held, de vrouw die door het ongeduldige aandringen van Purañjana was aangetrokken, glimlachte en richtte zich tot de stoutmoedige: (33) 'Ik ben er niet zeker van wie me op deze wereld heeft gezet, o beste onder de mannen, noch uit welk geslacht de anderen afkomstig zijn of wat hun namen zijn. (34) Ik weet alleen maar dat wij zielen hier allen vandaag aanwezig zijn. Ik weet niet, o held, wie deze stad gebouwd heeft waar alle zielen hun verblijf hebben. (35) Deze verschillende mannen en vrouwen met me, zijn mijn vrienden en vriendinnen, o man van respect, en als ik slaap blijft de slang wakker om de stad te beschermen. (36) Gelukkig bent u hier naartoe gekomen, moge u al het geluk vinden! Ik en mijn vrienden, o doder van de vijand, zullen al het zinsgenoegen verschaffen dat u zich wenst. (37) Wees enkel zo goed, o machtige, in deze stad met de negen poorten te verblijven, om voor de duur van een honderdtal jaren van de dingen van het leven te genieten die ik hier voor u geregeld heb. (38) Met wie anders zou ik moeten genieten dan met u? Onwetend over de kennis van de hartstocht [die u hebt] heb ik geen idee van waar ik op af steven, net als beesten, die niet zien wat ze te wachten staat. (39) Met religieuze ceremoniën, economische ontwikkeling en geregelde genoegens kan men hier genieten van een leven waar de transcendentalisten geen idee van hebben, een leven met het hebben van nakomelingen, de nectar van offers, een goede naam en [toegang tot hogere] werelden zonder treurnis en ziekte. (40) Al de voorvaderen, de goden, de mensen in het algemeen, de levende wezens en iedere persoon voor zich, zullen steeds verdedigen dat een dergelijk bestaan als huishouder de [veilige en] gezegende toevlucht vormt [voor mensen] in de materiële wereld. (41) Wie, mijn grote held, zou er nu niet zo'n beminnelijke, grootmoedige, prachtige en beroemde echtgenoot willen als u? (42) Welke vrouwengeest in deze wereld zou zich nu niet aangetrokken voelen tot uw gezonde lichaam met zijn sterke armen, o machtige man, o u die enkel maar rondreist om met de hoogste inzet en met verlokkelijke glimlachen het leed te verdrijven van een arme vrouw als ik?'

(43) Nârada vervolgde: 'O Koning, nadat ze het aldaar eens waren geworden over de voorwaarden van hun verbintenis, gingen ze als man en vrouw de stad in om er voor de duur van een honderdtal jaren van hun leven te genieten. (44) Als het te heet was, begaf hij zich omringd door vrouwen in de rivier om zich met hen te vermaken en de zangers zongen er daar en elders mooie liedjes over. (45) De stad had zeven poorten bovengronds en twee benedengronds die waren gebouwd om de bestuurder van dienst toegang te verschaffen tot verschillende plaatsen. (46) Vijf poorten lagen op het oosten, één lag er op het zuiden, één op het noorden en twee bevonden zich aan de westelijke kant. Ik zal u hun namen beschrijven, o Koning. (47) Op één plek aan de oostkant waren er twee poorten gemaakt die Khadyotâ ['gloeiworm'] en Âvirmukhî ['de toorts'] werden genoemd. De koning gebruikte die om samen met zijn vriend Dyumân ['van de zon'] naar de stad Vibhrâjita ['helder zien'] te gaan. (48) Op een andere plaats aan de oostkant waren de poorten gemaakt genaamd Nalinî en Nâlinî ['mystieke benamingen voor de neusgaten'] en die werden gebruikt als hij met zijn vriend Avadhûta ['hij die zich wist te ontdoen'] naar een plaats ging genaamd Saurabha ['de geur']. (49) De vijfde poort aan de oostkant genaamd Mukhyâ ['van de mond'] werd door de koning van de stad samen met Rasajña ['de proever'] en Vipana ['het spraakorgaan'] gebruikt om twee plaatsen genaamd Bahûdana ['vele giften'] en Âpana ['de markt'] te bezoeken. (50) Gaand door de zuidelijke stadspoort genaamd Pitrihû ['de voorvaderen aanroepen'], o Koning, bezocht Purañjana samen met zijn vriend S'rutadhara ['een goed geheugen hebben'] de zuidelijke landstreek genaamd Dakshina-pañcâla ['de zuidelijke gebieden']. (51) De stadspoort genaamd Devahû ['op God gericht'] in het noorden gebruikte Purañjana om met S'rutadhara de noordelijke gebieden te bezoeken genaamd Uttara-pañcâla ['het vijfvoudige van het noorden']. (52) De poort aan de westkant genaamd Âsurî ['die verstoken is van licht'] werd door Purañjana gebruikt om samen met Durmada ['hij die er gek op is'] naar het lustoord genaamd Grâmaka ['een klein plaatsje'] te gaan. (53) De westelijke poort genaamd Nirriti ['de bodem, de beëindiging'] werd door Purañjana gebruikt om begeleid door zijn vriend Lubdhaka ['de begeertige'] naar de plaats genaamd Vais'asa ['leed, slachting'] te gaan. (54) De koning, die hoorde bij hen die konden zien, ging door de [onderaardse poorten genaamd] Nirvâk ['sprakeloosheid'] en Pes'askrit ['de hand'] om dingen te doen samen met twee blinde burgers. (55) Als hij naar zijn privé vertrekken ging, deed hij dat onder begeleiding van Vishûcîna ['je afzonderen'] en dan genoot hij, in een staat van illusie, tot zijn bevrediging en geluk van zijn vrouw en kinderen. (56) Aldus sterk gehecht aan handelen in lust en dwaasheid ter wille van een bepaald resultaat, kwam hij bedrogen uit in zijn horigheid aan alles wat zijn koningin ook maar wenste dat hij zou doen. (57-61) Als zij drank tot zich nam, dronk hij ook en raakte hij beschonken. Als zij at dan at hij mee, met haar kauwend wat zij aan het kauwen was. Als zijn vrouw zong, zong hij ook en als zij bij tijden moest huilen, huilde hij ook. Als zij moest lachen, lachte hij ook; als zij over koetjes en kalfjes sprak, babbelde hij vrolijk mee. Waar zij ook heen ging voor een wandeling, volgde hij dezelfde weg, als zij stil stond, stond hij stil en wanneer zij zich te ruste legde, ging hij haar navolgend ook altijd liggen. Hij had ook de gewoonte te gaan zitten als zij dat deed en luisterde steeds ook naar dat waar zij naar luisterde. Als zij iets zag, bekeek ook hij hetzelfde en als zij ergens aan rook, rook hij er meestal ook aan. Als zij iets aanraakte, raakte hij het aan en als zij klaagde volgde hij haar net zo ellendig. Hij genoot ervan als zij aan het genieten was en als zij bevredigd was, was hij dat ook naar haar voorbeeld. (62) Aldus in beslag genomen door de koningin in ieder opzicht misleid [door mâyâ], was hij, zonder een eigen wil haar volgend, dwaas zo zwak als een huisdier.'